وصیتنامه مجاهد شهید عبدالرضا منیری جاوید

مهندس عبدالرضا منیری جاوید از جمله شهیدانی است که نامشان با چالش عقیدتی سال 54 گِرِه خورده است. او در 1327 در تهران به دنیا آمد و در 27 سالگی، پس از تحمل دورانی ازاِعماِل شکنجه در زندان شاهنشاهی ،در چهارم بهمن 54   اِعدام شد .  منیری  جاوید در آخرین فراز از زندگی خود، همزمان در چند جبهه ،بر اصول و ارزشهایی که از عمق جان بِدانها باور داشت ، ایستادگی کرد.از یک سو در مقابل  خط "مارکسیست شدن"  مقاومت کرد که  آن روزها ،ظاهری مترقی و آوانگارد داشت  و از سوی دیگر ،در مقابل رژیم پهلوی  ایستاد ،که هم مظهرِ استبداد و خودکامگی و استثمار و انحطاط اخلاقی بود و هم  مجرایِ استعمار.

 گرچه باید در مجالی دیگر - به تفصیل - زیستنامه شهید منیری جاوید  را مرور کنیم و متناسب با حال و روز خود و دردها و مشکلات بالفعلمان از قصه زندگی او  رَه توشه برداریم   ، اما  تا صورت پذیرفتنِ چنان کاری - امید است -  انشار مستقل  وصینتامه او - در فضای مجازی - فواید و برکاتِ خاص خود را داشته باشد .

درست است  که  آدمی  اگر  از منظری الاهی و توحیدی - و نه با رویکردی شرک آلود  که از مخلوق خدا، «مطلق»  می سازد- و  با رویکردی خردورزانه - و نه صرفا" احساسی و اِلقائی -  با "شهید" و "شهادت" مواجه شود ، یادِ هر شهیدی - در مراتب مختلف-   برای او "درمانگر" و "راه گشا"است ؛ اما این "درمانگری" و "راه گشائی "، در مورد برخی شهیدان  که حیاتشان با مشکلات بالفعلِ فکری - اجتماعی ما ، ارتباطی مستقیم دارد، آشکارتر است . شهیدان چهارم بهمن 54  و مِن جمله عبد الرضا منیری جاوید در شمار همینهایند .توضیحِ بیشترِ این سخن را ،در  مقاله" چهارم بهمن 54 و شهیدان ابتلا"  در همین سایت می توانید بخوانید .

این وصیت نامه را  برادر شهید - آقای مهندس منیری جاوید -در اختیار ما قرار دادند که از لطف ایشان بسیار سپاسگذاریم ./

پایگاه اینترنتی احیا 

*********************

وصیت نامه غیر ارتشی عبد الرضا منیری جاوید فرزند عبد الوهاب در سحرگاه مورخه 4/11/54

بسم الله الرحمن الرحیم

من در خانواده مذهبی پرورش یافته و با انگیزه های اسلامی (برای برقراری عدالت اجتماعی) ، به گروه مجاهدین خلق پیوستم. در این مدت، به خاطر نیازِ گروه به وسائل فنی ، تمام فعالیتهای  خود را در جهت ساختن وسائل  فوق متمرکز کردم . پس از آنکه  از مارکسیست شدن رهبری گروه آگاه شدم تصمیم به جدائی از گروه گرفتم ولی آنها مرا قانع کردند که به عنوان یک مذهبی با آنها همکاری کنم . پس از مدتی، از جریانِ کشته شدن مسئول قبلی خود مجید شریف واقفی آگاه شدم. من که تحت تأثیر او بودم از شنیدن این جریان سخت ناراحت شدم و ار مسئول جدید خود وحید افراخته توضیح خواستم  . او از اینکه من از جریان اطلاع حاصل کرده ام سخت ناراحت شد زیرا به خاطر نیاز مبرمی که به من از جنبه کارهای تکنیکی گروه داشتند مرا از جریانات داخلی سازمان دور نگه داشته و بطور فرصت طلبانه از من استفاده  می کردند. او نتوانست مرا ، چه در مورد مارکسیست شدنِ گروه و چه در موردِ قتل مجید شریف واقفی قانع کند . از این پس دیگر من به سرِقرار آنها نمی رفتم و پس از دو ماه دستگیر شدم . /دیگر وصیتی ندارم./ منیری جاوید(امضاء)

1-نماینده دادستانی ارتش(امضاء)                                           4-فرمانده گردان زندان(امضاء)

2-نماینده ساواک

3-نماینده مذهبی(امضاء)                                                      5-افسر مسئول زندان (امضاء)

پی نوشت:

***********

1-عبارت "دیگر وصیتی ندارم " به صورتِ "الگو وار"  باید آخرِ همه وصینامه هایِ "محکومین به اِعدام " می آمده است .

2- شهید منیری جاوید  عملا" به جای "وصیت" از آخرین فرصت استفاده کرده و شرح ماوقع داده و  بدون اینکه همچون افراخته و خاموشی و رحیمی (از اعضاءمارکسیست شده مجاهدین خلق) ، خطاب به رِژیم شاهنشاهی یا نسبت به اصل مبارزه با رژیم ، ابراز ندامت کند ، از مرزبندی خود با جریان مارکسیستی سخن گفته است؛  شاید از آن رو  که نیروها و جریانهائی مختلف را ،در صددِ قلب واقعیت می دیده است ./