وصیتنامه مجاهد شهید حجت الله عبدلی

احیا : در روزگار ما ، انفجار اطلاعات ، به رغم قابلیتها و ثمرات مُثبتش ، آنچنان ذهن مخاطبان رسانه ها راشلوغ کرده است که کمتر  به  لایه های بنیادی و ژرف زندگی می اندیشند. این نیاندیشیدن تنها به جهت کمبود  فرصت نیست بلکه گاه از  آن رو است که دیگر، "خواستِ فکر کردن به حقیقت زندگی "در میان نیست .  در چنین فضائی ،رُشدی هم  اگر صورت  می پذیرد  از سنخ  رشدهای حُباب گون و سطحی  رسانه ها است ؛ رشدی که به  بی اصالتها ،میدان فراختری برای اظهارِ نفسانیتِ خود حتی با نقابهای خوش آب و رنگ می بخشد .  اما  یاد  شهیدان  بخصوص آنها که  به رغم همه ضعفها و اشتباهاتِ فاحش  ،در شرایط حاکمیت طاغوت ،ذکر خدا را زنده نگه داشتند و قیام لله را بر کنج عافیت ترجیح دادند،  از این قابلیت برخوردار است که ما را با" لایه های ژرف زندگی" آشتی دهد  . شهیدان  گروه ابوذر در شمار همین جماعتند .گروه ابوذر در اوائل دهه پنجاه و در پرتو راهنمائی و ارشاد ِ محمد طالبیان در نهاوند شکل گرفت .اعضاء گروه غالبا" در سن و سال دانش آموزی بودند  . متن زیر ،وصیتنامه  حجت الله عبدلی عضو  گروه انقلابی  "ابوذر" است که آنرا  ساعاتی قبل از اعدام  ، در سحرگاه سیم بهمنِ هزار و سیصدو پنجاه و دو   و در شرایطی که نوزده سال بیش نداشت ،نوشت . این وصیتنامه را بخوانید بدان امید که : هیچ گاه  "راه پُر مخاطره مجاهدت "بی رهرو نباشد.

****************

 

 وصیت نامه حجت الله عبدلی فرزند علی در سحرگاه مورخه30  بهمن  1352

 بسم الله الرحمن الرحیم

انالله و انا الیه راجعون

اکنون که آخرین ساعات عمر من سپری می شود، با خاطری آسوده و عشقی سرشار از ایمان، وصیت خود را اعلام می دارم : شما را وصیت می کنم به تقوی، تقوی را حضرت علی (ع) در نهج البلاغه برای همان بیان می کند.. و اینکه نپرستید مگر او را ، خدا را . زندگی واقعی، پس از این جهان است و باید بدانید که انسان، هرچند در این دنیا رنج بکشد و ناراحتی تحمل کند، این سرا فناپذیر است. ولی آخرت ،فنایی در آن راه ندارد وچه نیکوکار وچه بدکار ،همه در جهانی که همه می روند ،جاوید خواهند ماند.  پس چه خوب است که  انسان جاوید ،در بهشت باشد و خدا از او راضی واین کار میسر نمیشود مگر  با عمل کردن به دستورات مقدس اسلام .هر گاه  خیلی ناراحت یا خیلی خوشحال شدید به قبرستان بروید وعبرت بگیرید،تا می توانید از ذکر خدا غافل نباشید . شما  را وصیت میکنم به خواندن نماز .به صبر  و پایداری در مقابل گناه و  مشکلات. پدر عزیز و مادر مهربان وبرادران و  خواهرانم ! شما حقی بزرگ بر من دارید.  از شما تمنا میکنم از صمیم قلب مرا حلال کنید. شما نیز خدا را ملاقات میکنید و به من می پیوندید .توشه ای از عمر کوتاه بر گیرید. توبه کنید که خدا توبه پذیر و مهربان است .خدا خیلی مهربان هست ،به حدی که نمیتوان تصور کرد. الان که چیزی به مرگ فاصله ندارم ، آرزو میکنم که ای کاش خوبی های بیشتری می کردم . تا می توانید صبر داشته باشید وعمل صالح انجام دهید .بدانید که همه از کرم خدا روزی می خورند . هیچگاه از رحمت خدا ناامیدنشوید .او بندگانش را رزق می دهد. پدر و مادر گرامم رنجهای شما برای من زیاد شد؛ خدا به شما اجر بززرگی دهد . مرا حلال کنید و صبور  باشید .نعش مرا اگر امکان دارد بگیرید و در نهاوند دفن کنید. زیرا من علاقه زیادی به نهاوند دارم. و در نهایت برای شما توفیق عبادعت و اطاعت از الله را آرزو می کنم. ما برای خداییم و به سوی او باز می گردیم.

1352/11/30

حجت الله عبدلی